خانه‌ی خودمان

همه‌ی ما دوست داریم خانه‌ای داشته باشیم که در آن آرام بگیریم. جایی که «خانه ی خودمان» باشد، خانه‌ی خود خودمان. لین و کتی دو خواهر ژاپنی‌تبار ساکن آمریکا هم چنین آرزویی داشتند. آن‌ها مجبور شدند که برای بهبود بخشیدن شرایط زندگی والدین‌شان، از آیوا به مناطق روستایی جرجیا مهاجرت ‌کنند. کیتی، خواهر کوچک‌تر و راوی داستان، فکر می‌کند که خواهرش، لین، نابغه‌ای است که می‌تواند هر کاری را انجام دهد. با جلوتر رفتن داستان، مشخص می‌شود که بهبود شرایط زندگی پدر و مادر دو دختر به معنی کار کردن شبانه‌روزی آن‌هاست. و در نهایت معلوم می‌شود که لین مشکلی دارد؛ زیرا همیشه خسته و بیمار به نظر می‌رسد. بزرگ‌ترین آرزوی لین، زندگی همراه با خانواده‌اش در خانه‌ی شخصی خودشان است. وقتی‌که پدر و مادر این دو دختر، که هیچ‌وقت پول قرض نمی‌کنند و به بانک‌ها اعتماد ندارد، سرانجام برای برآورده کردن این آرزوی دخترشان وام می‌گیرند، مشخص می‌شود که مریضی لین کاملاً جدی است. در نهایت، پدر کیتی به او می‌گوید که خواهرش چه بیماری‌ای دارد و با وخیم‌تر شدن اوضاع لین، کیتی تصمیم می‌گیرد با وجود مشکلات متعدد عاطفی و مالی، رؤیاهای خواهر و خانواده‌اش را زنده نگه دارد.

کتاب «خانه ی خودمان» روایتی کودکانه و صمیمی است که جهان را از زاویه‌ی چشمان کتی روایت می‌کند. خواهر کوچکی‌ که خواهر بزرگش، لین، را عاشقانه دوست دارد. البته در اثنای داستان، شرایط زندگی یک خانواده‌ی مهاجر و کارگر ساکن آمریکا را نیز می‌‌بینیم و شرایط اقتصادی ناجوانمردانه‌ای که در برخی کشورهای صنعتی وجود دارد. کتی برخلاف خواهر بزرگ‌ترش تنبل و بازیگوش است؛ اما این‌ها از دوست‌داشتنی‌ بودنش نمی‌کاهد. او نگاهی اسطوره‌ای و ستایش‌گرانه به خواهر بزرگ‌ترش دارد و هر دو به شکلی عمیق، سرشار از آرزوها و رفتارهای پاک و مقدس بچه‌ها در این سن‌و‌سال‌اند…

سینتیا کادوهاتا، نویسنده‌ی ژاپنی‌تبار، در سال ۱۹۵۶ در شیکاگو به دنیا آمد. او مدتی به عنوان پیشخدمت، منشی، تایپیست و مسئول فروش مشغول به کار بود و سرانجام تصمیم گرفت نویسنده شود. کتاب «خانه ی خودمان» اولین رمان کادوهاتا برای نوجوانان بود که در سال ۲۰۰۵ مدال طلای نیوبری را برایش به ارمغان آورد.