فاجعه در دبیرستان میدل تاون

فاجعه در دبیرستان میدل تاون داستانی واقعی است. داستان واقعیتی جبران‌ناپذیر در یک دبیرستان. واقعیتی که از لابه‌لای صحبت‌ها و ایمیل‌های دانش‌آموزان و معلم‌های دبیرستان شنیده می‌شود. ماجرای خشم چند نوجوان که آهسته آهسته شکل می‌گیرد. خشمی در پی احساس حقارت، ناتوانی، تنهایی و البته بی‌توجهی یا کم‌توجهی مسئول‌ها و زنجیره‌ای از احساس‌ها و رفتارهای فردی و اجتماعی دیگر. خشمی که رفته رفته بزرگ‌ و بزرگ‌تر می‌شود؛ و در نهایت به انتقام‌خواهی می‌رسد. وقتی این انتقام‌خواهی در کنار قانون دسترسی همگان به اسلحه‌ی گرم در آمریکا قرار می‌گیرد، بیش از پیش، خشونت‌بار و هولناک می‌شود.

متن زیر از زبان یکی از نوجوان‌های این ماجراست: «تک‌تک کله‌پوک‌ها را می‌کشم. مثل همان بچه‌های مدرسه‌ی کلمباین… فقط ما بهتر از آنها عمل می‌کنیم. هریس و کلبود کار درستی کردند. اول ترتیب مدرسه را می‌دهیم. بعد هم ترتیب خودمان را. حیف که از نزدیک با آن‌ها آشنا نبودیم. شاید بهتر باشد در میدل تاون دست به اقدام زیرزمینی بزنیم و به بقیه‌ی تک‌روها کمک کنیم. اراذل مدارس‌شان را از بین ببریم. یا اینکه موقع انجام این کار از بین برویم. این یک انقلاب نوین است. مثل همان وقتی که جان براون به مملکت نشان داد دیگر زمان بردگی سر آمده است. ماجرای ما هم به کتاب‌های تاریخ می‌پیوندد. آن‌قدر باید مبارزه کرد تا در میان باران گلوله از بین رفت. به یاد حرف‌های من باشید.»

و نوجوانی دیگر می‌گوید: «اینکه چیزی را نشانه بروی و بگویی سرچشمه‌ی این مسائل آنجاست، نشانه‌ی نادانی است. راستش چنین فرآیندی مدت درازی لازم دارد. یعنی باید یواش یواش به سر کسی بزند.» اما این فرآیند در دبیرستان میدل تاون از کجا شروع می‌شود؟ چطور شکل می‌گیرد؟ چطور پیش می‌رود؟ خواندن و دانستن آن، آدم را به فکر می‌برد. فرآیندی که ممکن است در مراحل متفاوت در زندگی هر کسی و هر جامعه‌ای جاری باشد.

تاد استراسر (۱۹۵۰-) نویسنده‌ی کتاب در آمریکا و در رشته‌ی ادبیات و نوشتن خلاق تحصیل کرده است و بیش از ۴۰ رمان برای نوجوانان به چاپ رسانده است. کتاب‌های او موضوع‌هایی چون جنگ‌های هسته‌ای، نازی‌ها، قلدری و اخاذی در مدرسه، بی‌خانمانی و شلیک نوجوانان در مدرسه را دنبال می‌کند.