ما هشت پا را قرمز می‌‌کنیم

ما هشت پا را قرمز می کنیم با سئوال‌های دختر کوچولویی به نام اِما شروع می‌شود. سئوال درباره‌ی کارهایی که در کنار برادرش می‌تواند انجام بدهد؛ مثل اینکه آیا می‌تواند با او در مزرعه‌ی پدربزرگ به گوساله‌ها شیر بدهد، یا همراه با او سوار هواپیما شود تا به خانه‌ی خاله وندی بروند یا حتی وقتی بزرگ‌تر می‌شوند برای دیدن حیات وحش به آفریقا بروند و فیل و کرگدن ببینند… یک روز صبح بابا با چشم‌های قرمز اِما را بیدار می‌کند و خبر می‌دهد که برادرش آیزاک دارای «نشانگان داون» است. سئوال‌های اِما شروع می‌شود؛ یعنی نمی‌توانند کارهایی را که درباره‌اش صحبت کرده‌اند، با هم انجام بدهند؟ وقتی حرف‌هایشان تمام می‌شود، به این نتیجه می‌رسند که آیزاک می‌تواند تمام آن هزار تا کار را انجام بدهد.. پدر، اِما را بغل می‌کند و می‌گوید: «اگر همه‌ی ما در کنار آیزاک باشیم و از او حمایت کنیم، آیزاک می‌تواند هر کاری را انجام بدهد..» هر دو با هم به بیمارستان می‌روند تا مامان و برادر کوچولو را ببینند. اِما دست‌های برادرش را می‌گیرد و می‌گوید: «سلام آیزاک! من اِما خواهر بزرگ‌تر تو هستم.»

در پایان کتاب پرسش‌ و پاسخ‌هایی درباره‌ی نشان داون مطرح می‌شود.

نشانگان داون چیست؟ چرا بعضی کودکان دارای نشانگان داون هستند؟ آیا نشانگان داون دائمی است؟ چرا این مشکل را به نام نشانگان داون می‌شناسیم؟ آیا نشانگان داون واگیر دارد؟ چرا پدر و مادرها وقتی می‌فهمند فرزندشان دارای نشانگان داون است، ناراحت می‌شوند؟ چرا کودک دارای نشانگان داون وقت زیادی را از خانواده می‌گیرد؟ و سئوا‌ل‌های دیگر…

استفانی بودن در یک مزرعه به دنیا آمده و از داوطلبان مجمع صلح در تانزانیاست. او بابت کتاب‌هایش جایزه‌هایی گرفته و معلم دوره‌ی ابتدایی است. بیشتر وقتش را در کنار دو دخترش می‌گذراند.