پسربچه‌ی شصت‌ساله- جلد دوم

در جلد دوم «پسربچه‌ی شصت‌ساله»، رسیده‌ایم به سالی که حمیدخان جبلی می‌خواهد به مدرسه برود. این کتاب با روز اسم‌نویسی در مدرسه شروع می‌شود که آداب خاصی دارد، از کت‌وشلوار پوشیدن و کراوات زدن گرفته تا آب و جارو کردن موها. حالا حمید کوچک از بازی‌های توی حیاط خانه و کوچه رسیده به پشت نیمکت‌های مدرسه و دوست‌های تازه‌ای پیدا کرده است. اما عمده روایت همچنان بر محوریت فضای سنتی و جذاب خانه و خانواده جریان دارد. جبلی کوچک از روزی می‌گوید که گلدان زیبا اما بدبویی را به مادربزرگ هدیه داده‌اند و تمام اهل خانواده، صبح تا شب و شب تا صبح، حتی از بالای پشت‌بام، از بوی بد آن عذاب کشیده‌اند! شک نکنید که پایان این ماجرا حسابی شما را به خنده می‌اندازد. البته جبلی همان‌طور که شما را می‌خنداند می‌تواند با برشی دیگر از زندگی‌اش اشک به چشم‌تان بیاورد؛ آنجا که همراه مادربزرگ و آقابزرگش به مجلس ختم می‌روند. او در راه متوجه گریه کردن این دوتا آدم‌بزرگ می‌شود و برای اولین بار می‌فهمد که آقابزرگ هم گریه می‌کند. نمی‌داند چرا، اما چون آن‌ها سه یار جدانشدنی هستند، پس او هم گریه‌اش می‌گیرد و شاید به دنبالش من و شما.

این کتاب که در گروه خودسرگذشتنامه (اتوبیوگرافی) دسته‌بندی می‌شود، شامل خاطره‌گویی‌های کوتاهی با روایت داستانی است. جبلی در این مجموعه ما را به دوران کودکی‌اش می‌برد و دنیا را از دریچه‌ی چشم خود به مخاطب نشان می‌دهد.

او در مقدمه‌ی این مجموعه چنین نوشته است: «پیش خودمان بماند، بیشترِ این قصه‌ها واقعی است. شاید نتوانسته باشم چنان که باید غم‌ها و شادی‌های آن دوران را بیان کنم، اما غصه‌ی خراب شدنِ ماشین قرمز اسباب‌بازی‌ام از ناراحتی امروزم برای یک ماشین واقعی بیشتر بود. و یک ریالی‌هایی که جیبم را قلنبه می‌کرد، شادی‌اش خیلی بیشتر از حساب بانکی امروز بود.

این قصه‌ها را تقدیم می‌کنم به بچه‌های دیروز که احساس کودکی‌شان را به یاد بیاورند. و تقدیم به بزرگان فردا، که بدانند ارزش‌ها برای آدمی همیشه ثابت نیست و اینکه همه با هم باور کنیم مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها هم روزی کودک بودند.»