به من نگو مامان!

در یک جنگل بزرگ، درختی وجود دارد که از همه‌ی درخت‌ها بلندتر است و شاخ‌‌وبرگ‌های سرسبزتری دارد. این درخت تنومند، خانه‌ی کسی نیست به‌جز اُتو؛ سنجاب کوچولوی نارنجی‌رنگ. او خوب و خوش و البته تنهای تنها در لانه‌اش زندگی می‌کند تا اینکه یک روز صبح، موقع بیرون آمدن از لانه‌اش با یک گلوله‌ی سبز خاردار عجیب برخورد می‌کند. اول سعی می‌کند به آن توجه نکند، چون اصلاً سنجاب فضولی نیست. برای همین با ساک خریدهای توی دستش از روی گلوله رد می‌شود و می‌رود توی لانه‌ی خودش. اما… خب، راستش کم‌کم خودش را راضی می‌کند نگاهی به گلوله بیندازد که حالا شکاف برداشته و یک سر پشمالوی سفید با دماغ عجیب‌وغریب از آن بیرون زده است. اُتو به خودش می‌گوید که فقط برای همان یک شب، او را به خانه‌اش راه می‌دهد و از فردا باید دنبال والدینش بگردد، اما از همان لحظه، پشمالوی کوچولوی ما که از اُتو خوشش آمده به او می‌گوید: مامان! اُتو فقط همین را کم داشت بچه‌ها! برای همین می‌گوید: «به من نگو مامان!» وااای… نکند این پشمالو که هر روز هم در حال بزرگ‌تر شدن است، هوس کند توی لانه‌ی اُتو بماند؟ اما اگر مادر او هیچ‌وقت پیدا نشود، به نظر شما اُتو او را از لانه‌اش بیرون می‌کند؟

داستان تصویری «به من نگو مامان!» از آن دست کتاب‌هایی است که بچه‌ها را با مفاهیمی همچون بزرگ‌شدن، بزرگ و کوچک، همکاری، دوستی و مفهوم حمایت آشنا می‌‌کند.

ماریان دوبوک، نویسنده و تصویرگر این کتاب است. او در تصویرگری خود به گونه‌ای متفاوت عمل کرده است و  در هر صفحه، بیش از یک برش از داستان را جای داده است. بدین ترتیب که کودک هنگام خواندن داستان، برای برخی جملات و پاراگراف‌ها، هم‌زمان چند تصویر متفاوت را در برابر خود می‌بیند.