سوزان می خندد

من با دخترهام (۶ ساله و ۳ ساله) داشتیم کتاب رو می خوندیم. خوشبختانه توضیحات کتاب رو فراموش کرده بودم!!! ( ای کاش می شد گروهی که توضیحات کتاب رو نوشتن اشاره به معلول بودن سوزان رو حذف کنن و این نظر من هم نمایش داده نشه، چون فکر می کنم ارزشمندی کتاب وقتی بیشتر می شود که همه مهارتها و توانایی های سوزان رو که مثل بچه های عادیه ببینیم و و به این اطمینان برسیم که واقعا بچه های معلول از هر نوعی، هیچ فرقی با بچه های عادی ندارن و تنها در انتهای کتاب به معلول بودن اشاره بشه -اون هم فقط در تصویر- و در متن تاکید بر شبیه بودن به من و تو دارد)
نقاشی های کتاب خیلی زنده و با انرژی اند. برای بچه های کلاس اول و دوم خیلی خوبه چون متن کمی داره و خستشون نمیکنه، برای بچه های پیش از دبستان هم خیلی خوبه (من تو هر صفحه میگفتم “سوزان” دختر هام هم چیزی رو که به ذهنشون میرسید میگفتن و من با تایید اونها متن کتاب رو میخوندم. از اون کتاب هاست که میشه با بچه ها کار کرد که تو چه کارایی می تونی بکنی( من اول اصلا فکر کردم کارکرد کتاب همینه)
ولی امان از لحظه ای که به صفحه ی آخر رسیدیم دخترم از تعجب چشماش گرد شده بود و من اشک تو چشمام جمع شده بود.
کتاب خیلی هوشمندانه بود، خود من همیشه فکر میکردم روشنفکرم و نگاه ترحم آمیز به معلول ها ندارم ولی این اولین بار بود که تجربه کردم که حتی نیاز نیست که پیش خودمون فکر کنیم که معلولان توانمندی زیادی دارند فقط کافیه بدونیم که اونها هم “شبیه من و تو هستن”.