گذر از رنج دوره سوگواری

غم تنهایی، دشوارترین لحظه‌هایی است که در سفر سوگواری به سراغ ما می‌آیند. گاهی حتی پیش از آن که مراسم خاکسپاری و مجلس سوگواری به پایان برسد، ممکن است که احساس بی‌کس شدن و تنها ماندن در دل ما ریشه بدواند. این احساس بی‌کسی زمانی بیشتر اوج می‌گیرد که همه به خانه‌های‌شان با می‌گردند و کسی نمی‌ماند تا بخواهد به ما در بردن کوله‌بار اندوه‌مان، یاری رساند.

بر لب آمد جان و رفتند آشنایان از برم

شمع را نازم که می‌گرید به بالینم هنوز

(رهی معیری)

با رفتن دیگران حس می‌کنیم در ژرف‌ترین نقطه از اقیانوس تنهایی رسیده‌ایم. جایی که دیگر همه‌چیز پایان یافته است.

ای شب!

به من بگو کنون ستاره‌ها

نجواگران مرثیه‌ی عشق کیستند

هنگام عصر بر سر دیوار باغ ما

باز آن دو مرغ خسته چرا می‌گریستند؟

(هوشنگ ابتهاج)

بیماری‌ها، جدایی‌ها، مهاجرت‌ها یا به ثمر نرسیدن آرزو‌های دوردست همه می‌توانند سنگینی کوله‌بار غمی را که بر پشت داریم، بیشتر کنند. غمی که سنگین است، دزدانه سرک می‌کشد و گاه‌و‌بی‌گاه سرکشی‌ها آغاز می‌کند.