پروژه ی پدری

معمولاً بیشترین خاطره‌ها و تجربه‌ها از تولد کودک از زبان مادرها شنیده می‌شود. اما کتاب «پروژه ی پدری» اینجاست تا این بار ما را با پدران و مردانی همراه کند که سکوت دیرینه‌ی خود را شکسته‌اند. آن‌‌ها با وجود همه‌ی ترس‌ها و اضطراب‌هایشان این‌بار درباره‌ی تجربه‌ی فرزندآوری‌ خود با صدای بلند صحبت می‌کنند و نشر اطراف هم پیش از آنکه پدرها از این ساختارشکنی خود پشیمان شوند، همه‌ی روایت‌ها را کنار هم گذاشته و در کتابی با نام «پروژه‌ی پدری» چاپ کرده است.

اما چرا این کتاب «پروژه‌ی پدری» نام گرفته است؟ شاید برای اینکه احساس پدری چیزی از جنس «بودن» مادرانه نبوده و نیست، بلکه ته‌رنگی از جنس «شدن» و شکل‌ گرفتن در خود داشته و دارد؛ چیزی همچون پروژه‌ای که باید انجام شود: «پروژه‌ی پدری»

نکته‌‌ی جالب در این کتاب دیدگاه متفاوت پدران و حتی مشاغل گوناگون آنان است که در نحوه‌ی روایت و انتقال مفاهیم مورد نظر ایشان تأثیر داشته است. ما در این کتاب با پدرانی احساساتی و دوست‌داشتنی مواجه می‌شویم که در مواقع بسیاری تلاش می‌کنند محکم و سخت به‌ نظر برسند، حتی وقتی‌که فرزند چندروزه‌ی خود را از دست داده‌اند و دل‌شان می‌خواهد کسی را برای همدردی پیدا کنند، اما غرور مردانه‌شان مانع از این کار می‌شود. همین‌طور شاهد روایت پدرانی هستیم که در عین مستحکم بودن، در مقابل فرزندان‌شان کوتاه می‌آیند و قبول می‌کنند با ماشینی سر کار بروند که شبیه کشتی نوح پر از حیوانات اسباب‌بازی فرزندشان شده. بله، پدران این کتاب، همان مردانی هستند که ما هر روز و هر ساعت در کنار خودمان می‌بینیم، اما به‌ندرت پیش می‌آید که آن‌ها درباره‌‌ی احساسات‌شان پس از تجربه‌ی فرزندآوری چیزی بگویند. شاید این کتاب به پدران نسل کنونی کمک کند که از غار تنهایی بیرون بیایند و بیش از گذشته، این وجه از وجودشان را با اطرافیان‌ خود به اشتراک بگذارند.