هستی

دست هستی در بازی فوتبال شکسته و پدر ناچار است به جای این‌که برای کار بر روی کشتی اروند راهی ژاپن شود همراه او به بیمارستان برود. مادر هستی در آستانه به دنیا آوردن فرزندی است. پدر بیشتر اوقات با هستی رفتار بدی دارد و او را به خاطر کارهایش سرزنش می‌کند و «اِدبار» صدایش می‌کند، حتی وقتی متوجه می‌شود که او موجب نجاتش شده، زیرا کشتی اروند به دلیل حمله عراق غرق شده است.

هستی به‌قدری از این وضع ناراحت است که فکر می‌کند او فرزند آنان نیست و در ذهن خود سناریوهای گوناگونی می‌سازد. زمزمه‌های شروع جنگ هم برخاسته و خانه آن‌ها بر اثر بمباران ویران شده و آن‌ها ناچار می‌شوند به خانه بی‌بی بروند. خانواده با شدت گرفتن جنگ و با موتور دایی جمشید روانه ماهشهر می‌شوند. خاله نسرین به آنان می‌پیوندد، ولی پس از مدتی با عجله می‌رود.

در ماهشهر با لیلا که او هم جنگ‌زده است دوست شده و از او جودو یاد می‌گیرد و برادر لیلا، شاپور هم به او قول می‌دهد تا از هسته خرما برایش چیزی بسازد. هستی دور از چشم خانواده و به کمک برادر لیلا و دوست او موتور را تعمیر می‌کند و تنهایی راهی آبادان می‌شود و آنجا با دایی جمشید و خاله نسرین روبرو می‌شود. پدر هم که نگران غیبت دخترش است، فردای آن روز راهی آبادان می‌شود. هستی با مشاهده پدر پا به فرار می‌گذارد. در همین زمان بمباران هم شروع می‌شود و او همراه پدر به گوشه‌ای پناه می‌برد و در چنین لحظه‌هایی پدر راز مهمی را برای او فاش می‌کند! هنگام مراجعت آن‌ها به ماهشهر دایی بسته‌ای را به هستی می‌دهد که رزمنده‌ای در حال مرگ پس از شناختن دایی جمشید به او داده تا به هستی برساند. درون بسته، هسته خرمایی است که با ظرافت برش داده شده و روی آن نام هستی حک شده است.

این داستان برای نوجوانان و جوانانی که روابط غیرصمیمانه‌ای با والدین خود دارند مناسب است و به آنان کمک می‌کند تا به والدین خود بیشتر اعتماد کنند، با آنان مهربان باشند و بتوانند با همانندسازی با هستی متوجه شوند که در این تصورات اشتباه تنها نیستند. داستان در بیان تلخی‌ها، سختی‌ها، بی‌خانمانی‌ها و مهاجرت در دوران جنگ، شکست‌ها و از دست دادن دوستان و ویژگی روحیه و فرهنگ مردم این خطه به‌خوبی عمل کرده و توانسته چهره زشت و کریه جنگ را نشان دهد و امید که سبب دوری نوجوانان از جنگ و خشونت شود.