من بدو، پنگوئن بدو

کتاب «من بدو، پنگوئن بدو» شامل ۱۰ شعر کودکانه و بامزه سروده‌ی مریم هاشم‌پور است؛ اشعاری که از نگاه و زاویه‌ی دید‌ کودکِ درون شاعر روایت شده‌اند و تصویرگر نیز به‌خوبی آن‌ها را تکمیل کرده است. برای همین هم این شعرها نه‌تنها کودکان، بلکه مامان و باباها را هم عاشق خودشان خواهند کرد!

تا به حال در حیاط خانه‌تان درخت داشته‌اید؛ درختی بلندبالا که شاخه‌هایش تا آسمان رسیده باشد، اما میوه‌ای ندهد؟ لابد اگر چنین درختی داشتید، کلی غصه می‌خوردید که چرا میوه ندارد. اما بچه‌جانِ توی کتاب حتی یک لحظه هم غصه نخورد. عوضش رفت و هرچه جوراب توی خانه‌شان داشت آورد و با گیره به شاخه‌های درخت وصل کرد. حالا درخت توی حیاط کلی میوه دارد؛ البته از نوع جورابی‌اش! فقط اگر کلاغ بلایی تصمیم بگیرد یکی از میوه‌های درخت را بچیند، چه؟ (و همه‌ی این‌ها تصاویر معرکه‌ی یکی از شعرهای کتاب است که در کمترین کلمات بازگو شده‌اند!)

در شعری دیگر، اناری چاق‌وچله از روی شاخه به زمین می‌افتد و گربه‌ای که توی حیاط است سراغ آن می‌رود. کمی نگاهش می‌کند و بعد از این‌طرف و آن‌طرف رفتن، یواش‌یواش قِلش می‌دهد. اگر گفتید گربه کوچولو زیرلبی چه می‌گوید؟ «بازی می‌کرد و می‌گفت: “خیلی خوبه حال من!/ کاری نداشته باشید، به توپ فوتبال من!”»

به نظر شما، در سایر شعرهای کتاب، شاعر چه تصاویری را در قالب کلمات پیش چشم مخاطب خواهد آورد؟