مسافری با پاپوش های جهنمی

در کتاب «مسافری با پاپوش های جهنمی» می‌خوانیم: وقتی «بادی استِبینز» پا به طبقه‌ی سیزدهمِ یک ساختمان قراضه‌ی قدیمی می‌گذارد، یک‌دفعه می‌بیند از سیصد سالِ پیش سر درآورده! آن هم کجا؟! کشتی دزدان دریاییِ گرفتار در طوفان! بادی، سوارِ همین کشتی با ناخدا جان کِرَکِستون به نیوانگلند سفر می‌کند. جایی که جدِ جدِ جدِ جدِ پنجم مامان‌بزرگِ‌ پُر‌دل‌و‌جرأتش، ابیگِل، گرفتار محکمه‌ی جنون‌آمیزِ جادوگری شده. بادی وسط ماجرایی پُر از اشباح، جادوگر، دزد دریایی و گنجی پُر‌زَرق‌و‌بَرق غوطه می‌خورد. شاید بادی بتواند اجداد یک‌دنده و خودسَرَش را نجات دهد. ولی آیا می‌تواند راهِ بازگشت به طبقه‌ی سیزدهم و خانه را پیدا کند؟

در بروکلین به دنیا آمد و در سان‌دیه‌گو بزرگ شد. فلاش‌من را استاد رمان طنز می‌خوانند. همان‌طور که در زندگی‌نامه‌اش، «بچه‌ی اجی مجی لاترجی: زندگی یک نویسنده» نوشته، کار حرفه‌ای‌اش را با نمایش و روزنامه‌نگاری آغاز کرد. او برای کتاب «کتک‌خور سلطنتی» برنده‌ی نشان نیوبری شد و برای «کوهستان شارلاتان» برنده‌ی جایزه‌ی بوستون کلاب. داستا‌های او به نوزده زبان زنده‌ی دنیا ترجمه شده‌اند و به‌خاطر شوخ‌طبعی راوی، بیان طنز و کندوکاو در تاریخ آمریکا، مورد استقبال کودکان و نوجوانان قرار گرفته‌اند. «فیل سفید»، «موش غول‌آسای سوماترا»، «ماه راهزن»، «روح خورشید نیمروز» و «جیم بدترکیبه» بعضی از رمان‌های سیدفلاش‌من هستند.