قصه گوی جنگل سیاه

رمان فانتزی و جذاب «قصه گوی جنگل سیاه» داستانی درباره‌ی بقا و ماجرای یک دوستی عمیق است. کریستین مک‌کی هایدکر، نویسنده‌ی «قصه گوی جنگل سیاه»، این داستان را با الهام از داستان‌های برام استوکر. اچ. پی. لاوکرفت و ادگار آلن پو خلق کرده است.

هفت بچه‌‌روباه با مادرشان در جنگل زندگی می‌کردند. آن‌ها عاشق شنیدن داستان‌های ترسناک و هیجان‌انگیز بودند. یک شب بچه‌‌‌ها از مادرشان خواستند داستانی ترسناک برای آن‌ها تعریف کند؛ داستانی که بچگانه و لوس نباشد و قبلاً هم آن را تعریف نکرده باشد! مادر روباه‌ها هرچه فکر کرد، داستان تازه‌ای به ذهنش نرسید. اما به بچه‌‌‌هایش گفت سمت غار سیاه‌آب، قصه‌گوی پیری زندگی می‌کند که قصه‌های ترسناکی بلد است؛ قصه‌هایی که شنیدن‌شان باعث می‌شود هر روباهی از ترس تکه‌ای از دُمش سفید شود! بعد هم به بچه‌هایش سفارش کرد که به‌هیچ‌وجه به سمت غار سیاه‌آب نروند. اما بچه‌‌روباه‌ها آن شب کار دیگری کردند. آن‌ها منتظر ماندند تا همه‌جا ساکت و آرام شود؛ به‌طوری که دیگر به‌جز خرخر ملایم مادر صدایی به گوش نمی‌رسید. هر هفت بچه‌‌روباه، حتی روباه آخری که کمی می‌ترسید، آرام و آهسته از لانه بیرون رفتند. از سیاهی شب گذشتند و خود را به دهانه‌ی غار رساندند. حالا همه‌چیز مهیا بود. هفت روباه کوچک نشستند و گوش کردند. قصه‌گو گفت: «قصه‌ی ما از بیشه‌ی ایوی شروع می‌شه…»

اما آیا هر هفت بچه‌روباه تا پایان قصه منتظر می‌مانند یا در میانه‌ی ماجرا از ترس فرار می‌کنند؟