چرا موز نمی‌خوری

بچه گوریل سیاه روی تاب سر و ته شده و این طرف و آن طرف می‌رود که گرسنه‌اش می‌شود. کسی از او می‌پرسد: «چرا موز نمی خوری» بچه گوریل سیاه جواب می‌دهد: «نه. خیلی زرد است. زیادی کج و کوله شده. خیلی هم شل و ول است. نمی‌خورم.» او اصرار می‌کند. ممکن است خوشت بیاید. بیا و کمی مزه‌اش را بچش. می‌خواهی برایت بگذارمش توی بشقاب؟ جواب بچه گوریل همان «نه» است. باز هم اصرار: «شاید با کمی نان بخوری، خوشت بیاید»، «شاید اگر بگذارمش وسط شیرینی خوشت بیاید»، «شاید اگر موز را توی کاسه بریزی و با یکی از دوست‌هایت بخوری مزه بدهد»، «شاید اگر رویش ژله بگذاری»، «شاید اگر با چاقو گردالی گردالی‌اش کنی»، «شاید اگر با آن یک عالمه خوراکی‌های جورواجور درست کنی»… اما گوریل سیاه کوچولو جوابش یک نه محکم است. خیلی محکم. «بالا بروم یا پایین بیایم موز نمی‌خورم»، «تو بروم یا بیرون بیایم موز نمی‌خورم»، «صاف باشم یا کج باشم موز نمی‌خورم» «موز گردن کج نمی‌خورم.» رو باشم و زیر باشم هم نمی‌خورم.» «خلاصه آخرش موز نمی‌خورم که نمی‌خورم که نمی‌خورم.»

خیلی وقت‌ها یک نه محکم به آدم یا گوریل یا هر موجود دیگری کمک می‌کند. اما شاید بعضی وقت‌ها این نه محکم به ضرر خودش باشد. حتما موز برای گوریل‌ها لازم است دیگر… اما گوریل سیاه کوچولو پایش را توی یک کفش کرده که موز نمی‌خورد. شاید هم نظرش را تغییر بدهد. یعنی ممکن است؟ آخر چطوری؟ شاید هم دیگر اصراری نباشد و اصلا دیگر لازم نباشد بچه گوریل موز بخورد!

یاسمین اسماعیل (۱۹۵۰-۲۰۰۲ ) بازیگر و کارگردان تئاتر پاکستانی بود و نزدیک به ۵۰ نمایشنامه را کارگردانی کرد و در پنجاه و دو سالگی در پی سرطان درگذشت.