چروکس کله غازی

«چروکس کله غازی» داستانی سرشار از انزوا و تنهایی است. چروکس، هیولایی منزوی بود که از ظاهر غیرعادی‌اش رنج می‌برد و همواره خود را از دید مردم پنهان می‌کرد تا باعث فرار، ترس و یا تمسخر آن‌ها نشود. البته همه‌ی این‌ها، تنها تصورات چروکس بود.

او، زیر آبراه زیرزمینی، کنار یک سطل زباله زندگی می‌کرد. تنها، در بعضی‌ شب‌های مهتابی، از مخفیگاه‌اش بیرون می‌آمد و پوست موزی بر سر می‌گذاشت تا کسی او را نبیند.

چروکس، تمام عمرش را در همان آبراه زیر‌زمینی گذرانده بود و از پشت میله‌های آن، مردمی را می‌نگریست که در تصورات او، بی‌نقص و عادی بودند درست برخلاف او.

روز رژه‌ی سالانه پشمک‌خوران پیژامه‌پوش، روز مورد علاقه‌ی چروکس بود که با وجود روشن بودن هوا، از در مخفیگا‌ه‌اش بیرون می‌زد و برای آن‌که ناشناس بماند پوست موزی بر سرش می‌گذاشت. چنین روزی، آنچنان شلوغ بود که حضور چروکس حس نمی‌شد.

اکنون، زمان این رژه‌ی سالانه رسیده است و چروکس مانند همیشه می‌خواهد میان مردم حاضر شود اما، همین که می‌خواهد بیرون بیاید، پوست‌موزش را نمی‌یابد. او، در حالی که ناامیدانه اشک می‌ریزد، صدایی از بالای آبراهه می‌شنوند. در این روز به‌خصوص، او مانند همیشه میان مردم حاضر نبود و حالا آن‌ها نگران از اینکه چرا چروکس را نیافتند به دنبال‌اش آمده‌اند، چروکسی که حتی تصور نمی‌کرد کسی به حضورش اهمیت دهد…