پسر کاملا جدید

اواسط سال تحصیلی است و همان‌طور که سر کلاس نشسته‌اید، شاگرد جدیدی از در وارد می‌شود. شاید حتی کنار دست شما بنشیند و تا آخر آن روز کلی هم با یکدیگر دوست شوید. تا جایی که ناهار را با هم بخورید و بخواهی از خوراکی‌هایت به او بدهی. این اتفاقی است که برای بچه‌های زیادی در مدرسه رخ می‌دهد؛ اما این بار در داستان «پسر کاملا جدید» ماجرا با همیشه فرق دارد. چون دو نفر آدم‌بزرگ همراه شاگرد جدید هستند و هرجا که می‌رود او را دنبال می‌کنند. یکی از آن‌ها دفترچه‌ای همراهش دارد و هرچند دقیقه یک بار نکات تازه‌ای را در آن می‌نویسد. آخر آن روز هم بچه‌ها می‌بینند که جورج، این شاگرد جدید، را می‌گذارند توی ماشین سیاه بزرگی و از مدرسه خارج می‌کنند. همه چیز به‌طرز غریبی مشکوک به نظر می‌آید. بچه‌ها، نکند این چند نفر جورج را دزدیده باشند یا اینکه… وااای… نکند جورج یک پسر آهنی باشد؟!

رمان «پسر کاملا جدید» نوشته‌ی دیوید آلموند، ماجرای دوستی و دوست داشتن از جنسی تازه است. ماجرای پسرکی آهنی از نسل آینده، که باهوش است اما دوست داشتن و دوست داشته شدن را بلد نیست. برای همین بچه‌های کاملاً معمولی مدرسه به او کمک می‌کنند تا دوستی را با آن‌ها تجربه کند. گویی دیوید آلموند در این داستان به نوجوانان و بزرگ‌ترها می‌خواهد بگوید: «دوست داشتن را که بلد باشی، حتی اگر یک انسان معمولی باشی، بی‌شک موجودی فوق‌العاده‌ای!»

دیوید آلموند در سال ۱۹۵۱ میلادی متولد شد. اولین کتابش اسکلیگ نام داشت که در سال ۲۰۰۷ جایزه‌ی کارنگی را به دست آورد و در رأی‌گیری عمومی، سومین کتاب محبوب کودکان اعلام شد و در سال ۲۰۱۰ نیز جایزه‌ی دوسالانه‌ی هانس کریستین اندرسن را از آن خود کرد. کتاب‌های دیگر او از جمله «چشم بهشتی»، «گِل» و «اسم من میناست» تحسین مخاطبان و منتقدین را برانگیخته‌اند. آلموند از به چالش کشیدن استانداردهای جامعه و بحث درباره‌ی مضامین فلسفی و عمیق در کتاب‌های نوجوان و حتی کودک وحشتی ندارد و شاید دلیل جذابیت روزافزون آثار او میان کودکان و بزرگسالان همین باشد.

آثار آلموند بسیار فلسفی است و همچنان که برای کودکان گیرایی دارد، برای بزرگ‌سالان نیز می‌تواند جذاب باشد. موضوعات متداول در سرتاسر این کتاب‌ها عبارت‌اند از روابط پیچیده میان تضادهای ظاهری مانند زندگی و مرگ، واقعیت و خیال، گذشته و آینده، شکل‌های گوناگون آموزش، رشد، سازگاری با تغییر و ماهیتِ «خود».

زهره قایینی، رئیس هیئت داوران جایزه‌ی هانس کریستین اندرسن در سال ۲۰۱۰ درباره‌ی آلموند می‌گوید: «آلموند درباره‌ی کودکان در بحران می‌نویسد و به آن‌ها امید می‌دهد.» او بر این باور است که کتاب‌های آلموند برای کتاب‌درمانی مناسب‌اند.