من نبودم که

من نبودم که، این‌طوری شروع می‌شود: نویسنده: تقصیر تصویرگر است. تصویرگر: من نبودم که! مترجم: آهای دعوا نکنید، تقصیر هر دو تای شماست. در گوشه‌ی صفحه تصویر پسر بچه‌ای را می‌بینیم که کوله‌ای پشتی‌اش را به دوش انداخته و گویی قرار است به صفحه‌های دیگر برود. ما هم با او همراه می‌شویم. توی کلاس درس همه‌ی بچه‌ها نشسته‌اند و کارهایشان را انجام می‌دهند. خانم معلم از انجام تکالیف پسربچه راضی نیست. نه از دستخطش، نه زمان تحویلش. اما به نظر پسربچه این موضوع، تقصیر خودکار است. خودکار که نمی‌تواند چیزی بگوید. اما از قیافه‌اش پیداست که حسابی عصبانی و ناراحت شده است. فقط دندان‌هایش را روی هم فشار می‌دهد: «غررررررررچ» راستش را بخواهید این جواب همیشگی پسربچه است.

موهای ژولیده؟ تقصیر شانه است

صورت چرک و کثیف؟ تقصیر صابون است

دندان‌های سیاه: تقصیر مسواک است!

وای اگر شانه و صابون و مسواک و ماه را ببینید. این‌قدر عصبانی‌اند که نگو و نپرس! پسر بچه چشم‌هایش را می‌بندد و راحت توی تختش می‌خوابد. آن شب خواب عجیبی می‌بیند! چه خوابی؟ می‌توانید حدس بزنید؟ اگر دوست دارید قصه را مدل خودتان تمام کنید و بعد قصه‌ی این نویسنده و تصویرگر را هم بخوانید.

به نظر شما پسر بچه به‌جای اینکه مدام بگوید تقصیر این و آن است، چه رفتار دیگری می‌تواند انجام بدهد؟