گوست

همه مرا «گوست» صدا می‌زنند. منظورم از همه هیچ‌کس است، البته به‌جز خودم. ساده‌ترش یعنی اینکه فقط خودم به خودم می‌گویم «گوست». چون شبیه شبح هستم. این را شبی فهمیدم که پدرم تفنگش را برداشت و گذاشت دنبال من و مادرم. ما هم دوان‌دوان، طوری که هیچ‌وقت آن‌جوری ندویده بودیم، به مغازه‌ی آقای چارلز پناه بردیم. آن شب آقای چارلز طوری ما را نگاه کرد که انگار دوتا شبح دیده است. آدم برای فرار کردن از گذشته یا خشم‌هایش همیشه می‌تواند بدود. البته حالا این مربی دو که روبه‌رویم ایستاده و از دویدنم تعجب کرده، می‌گوید که می‌شود فقط برای خود دویدن دوید، نه برای هیچ‌چیز دیگری…

جیسون رنولدز نویسنده‌ی کتاب «گوست» درباره‌ی خودش می‌گوید: «من لیسانس زبان انگلیسی دارم و تمام وقت در حال نوشتن هستم. می‌دانم که تعداد خیلی خیلی زیادی از نوجوان‌ها از خواندن متنفر هستند. می‌دانم که خیلی از آدم‌های متنفر از کتاب در واقع از سر ‌رفتن حوصله‌شان متنفرند. اولاً حالا که دارید این مطلب را می‌خوانید، خب من به اصل هدفم رسیده‌ام. ثانیاً بدانید که احساس‌تان را درک می‌کنم؛ چون با اینکه نویسنده‌ام از خواندن کتاب‌های حوصله‌سربر متنفرم. هدفم برای آینده چیست؟ کتاب حوصله‌سربر ننویس. همین!»
«گوست» اولین جلد «کتاب‌های دونده» و «پتینا» جلد دوم این مجموعه است.