کوچه‌ی دریچه‌ها

با شعرهای «کوچه ی دریچه ها» می‌شود به باغچه‌ی پونه‌ها سرک کشید، نرگس را بویید، مثل خواب پرواز کرد، از دوستی کلمه‌ها شنید، کفش نو را بو کرد، پیراهنی از پرواز بر تن کرد و دو روی سکه را دید. قامت پدربزرگ، قصه است و دامن مادربزرگ، باغچه‌ی پونه‌هاست. از خجالت خنده‌ی‌ غنچه، برف آب می‌شود و با شعرهای این کتاب، ابرها تا نگریند، خنده‌ی غنچه‌ها دل‌نشین نمی‌شود. غصه و شادی از یک نژاد هستند و معنای زندگی جز این نیست!