بزرگ شو! بزرگ شو! بزرگ شو! (کامی شی بای)

«بزرگ شو، بزرگ شو، بزرگ شو!» عنوان مجموعه کارت تصویری قصه‌گویی (کامی شی بای) است که به تازگی از سوی تاک منتشر شده است. این بسته کارت‌های تصویری در سری مجموعه کتاب‌ها و مواد آموزشی سواد شکوفایی قرار دارد و مناسب برای کودکان خردسال از نوپا تا پیش‌دبستان است. کارت‌های تصویری «بزرگ شو، بزرگ شو، بزرگ شو» مجموعه‌ای تعاملی یا هم‌کنشانه است که با هدف درگیر کردن کودکان و تشویق آن‌ها به دیدن و سخن گفتن طراحی شده‌است. در کارت اول بچه خوکی را می‌بینیم که با تکرار واژه بزرگ شو! در کارت بعدی به صورت هیجان‌انگیزی بزرگ می‌شود. سپس تصویر تخم مرغی را می‌بینیم که با تکرار مجدد واژه بزرگ شو  بزرگ‌تر می‌شود و سپس ترک برمی‌دارد و در پایان کیک بسیار کوچکی که در سه کارت متوالی بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و آن‌گاه از کودکان دعوت می‌شود که از آن کیک بخورند. مخاطب خردسال با همراهی کردن و پاسخ دادن به درخواست‌های راوی خود را در فضایی خیالی و هیجان‌انگیز تصور می‌کند که در بزرگ شدن هر یک از تصویر‌ها نقش دارد .

رشد زبانی، شناختی و درک دیداری کودکان خردسال از جمله هدف‌های مهم این محصول است. در این کتاب تصاویر با طراحی ساده در زمینه رنگی با رنگ‌های درخشان و تخت قرارگرفته اند.

کامی‌شی‌بای یا کارت‌های تصویری قصه‌گویی چیست؟

کامی‌شی‌بای Kamishibai  یا «کارت‌های تصویری قصه گویی»، گونه‌ای از قصه‌گویی دیداری است که در دهه ۱۹۳۰ در ژاپن رواج یافت. کامی Kami در زبان ژاپنی به معنای کاغذ و شی‌بای Shibai به معنای نمایش است. در ابتدا کارت‌های تصویری در یک جعبه یا صحنه کوچک چوبی قرار داده می‌شدند و قصه‌گو کارت‌های تصویری را که شمار آن‌ها بین ۱۲ تا ۲۰ بود، یک به یک از جلوی سطح باز جعبه برمی‌داشت و در پشت آخرین کارت قرار می‌داد و همزمان قصه را روایت می‌کرد. قصه‌گو این جعبه را روی دوچرخه جای می‌داد و از این محل به آن محل و از این روستا به آن روستا می‌رفت تا برای کودکان قصه بگوید. در آن زمان نوشته‌ای بر پشت این کارت‌های تصویری قرار نداشت.

امروزه شماری از ناشران در ژاپن و یا برخی کشورهای اروپایی داستان‌های تصویری خود را به شیوه کامی‌شی‌بای منتشر می‌کنند. با این تفاوت که متن داستان در پشت کارت‌ها قرار دارد و قصه‌گو می‌تواند در حالی که کودکان به تصویرها چشم دوخته اند، پشت کارت‌ها را بخواند. کارت‌های جلویی یک به یک در پشت آخرین کارت قرار می‌گیرند، اما نوشته‌ها به ترتیبی در پشت کارت‌ها چاپ شده‌اند که قصه‌گو همواره می‌تواند متنِ تصویری را که در برابر کودک است، در برابر دیدگان خود داشته باشد.

تصویر در کامی‌شی‌بای‌های امروزی نیز به شیوه گذشته بزرگ و بدون جزییات است تا آخرین ردیف کودکان که در برابر کارت ها ایستاده یا نشسته‌اند، بتوانند تصویر را به خوبی ببینند.