رویای امانوئل

رویای امانوئل، دور و غیرقابل تصور نبود اما با اهتمام و اراده‌ای راستین، کامیابی حتمی بود.

امانوئل در حالی چشم بر جهان گشود که تنها یک پای سالم داشت. پدرش خیلی زود او و مادرش را ترک کرد تا این کم‌توانی و به‌ظاهر گرفتاری گریبان‌اش را نگیرد. اما مادر همواره به کودک‌اش ایمان داشت و حتی نامی برازنده بر او گذاشت. امانوئل یعنی «خداوند همیشه باماست».

امانوئل، هرگز منفعل و نالان نبود. او با تنها پای سالم‌اش دوچرخه‌سواری کرد و به همه ثابت کرد تنها یک پای سالم برای انجام دادن هر کاری کافی است. او کودکی و نوجوانی دشواری را سپری کرد اما هیچ‌گاه از استقامت و تلاش دست نکشید.

آخرین حرف‌های مادر امانوئل، هدیه‌ای بسیار باارزش بود. او می‌گفت «همیشه آبرومند زندگی کن، هیچ‌وقت گدایی نکن و هرگز دست از تلاش‌کردن برندار»

او به همه‌ نشان داد که کم‌توانی هرگز به‌معنی ناتوانی نیست. او راهی دور و دراز برای برآورده کردن آرزویش آغاز کرد، آن هم فقط با یک پای سالم. او با افتخار شمال، جنوب، شرق و غرب کشور را پیمود و روی پیراهنش نوشت: «کم‌توان»

امانوئل می‌خواست همه او را با معلولیتش ببینند و صدا و پیامش را بشنوند.