اتاق دوست‌داشتنی من

هر بچه‌‌ای معتقد است که اتاقش دوست‌داشتنی‌ترین جای دنیاست؛ چون توی اتاقش می‌تواند هر کاری که دوست دارد انجام دهد؛ مثلاً یک فضانورد بشود و برود توی سفینه‌ی فضایی کمد لباس‌ها و با آدم‌فضایی‌هایی که از چوب‌رختی‌ها آویزان‌اند، حرف بزند یا اینکه لباس آبی چین‌دار و کفش‌های پاشنه‌بلندش را بپوشد و بشود ملکه‌ی اتاق. از شما چه پنهان، دخترک داستان «اتاق دوست داشتنی من» هم عاشق اتاق صورتی‌اش است. اتاقی که توی آن می‌تواند سوار شتر چوبی‌اش بشود و یک باره از بیابان‌های بی‌آب و علف سر در بیاورد یا اینکه با قطار اسباب‌بازی‌اش به جاهای دور دور برود. راستی بچه‌های شما توی اتاق‌شان چه خیال‌پردازی‌هایی می‌کنند؟

کتاب تصویری «اتاق دوست داشتنی من»، نوشته‌ی فرزانه رحمانی، داستانی قشنگ درباره‌ی دلبستگی بچه‌ها به وسایل و داشته‌ها و در عین حال خیال‌پردازی‌های بی‌پایان‌شان‌ درباره‌ی آن‌هاست. بار عمده‌ی این داستان بر عهده‌ی تصاویری است که مژگان سعیدیان به آن‌ها جان بخشیده است. این کتاب را می‌توان بارها و بارها خواند و هربار اجازه داد کودک چیزی بر داستان بیفزاید…