بز زنگوله پا

«بز زنگوله پا» باید به صحرا می‌رفت و علف تازه می‌چرید. پیش از رفتن به بچه‌ها یعنی شنگول و منگول و حپه‌ی انگور سفارش کرد که «مبادا ندیده و نسنجیده در را واکنیدها!» و با آنها قرار گذاشت که وقتی برگشت و در زد، این شعر را بخواند: «منم منم زنگوله پا/ ور می‌جم دوپا دوپا/ چارتا سمبم به زمین/ جفت شاخم به هوا» بعد هم دست حنایی‌اش را از لای در نشان بدهد و بچه‌ها را خاطر جمع کند که خودش پشت در است.

گرگ ناقلا نزدیک خانه‌ی آنها گوش‌به‌زنگ ایستاده بود. همین که سر بزی را دور دید، رفت و در زد. بچه‌ها گفتند: «کیه؟/ گرگ گفت: منم، منم مادرتون/ چش دارم دو کاسه خون/ زبونی دارم آویزون/ دو پای در رکاب دارم/ واسه‌ی ناهار شتاب دارم»

بچه‌ها با شنیدن صدای نخراشیده‌ی او جواب دادند: «برو پی کارت! ما گول تو را نمی‌خوریم.» صدای مادر ما نرم و نازک است و وقتی ازش بپرسیم کیه، این شعر را می‌خواند که..

بز زنگوله پا از افسانه‌های کهن ایرانی است و بیش از ۱۰۰ بازنویسی و بازآفرینی از آن در دست است. احمد شاملو نیز با استفاده از نثر و نظم روایت خود را در این کتاب تصویر کرده است.

احمد شاملو، شاعر، نویسنده و مترجم ایرانی است که برخی قصه‌های شفاهی ادبیات کهن فارسی را برای کودکان و نوجوانان بازنویسی و بازآفرینی کرده و با برنامه‌های مختلف سعی داشته کودکان و نوجوانان ایرانی را به ادبیات کهن علاقه‌مند کند.