چشم بهشتی

«ارین لو»، «ژانویه کار» و «موش گالن» کودکان یتیمی هستند که حتی نام واقعی خود را نمی دانند. آن ها در وایت گیتز همراه با کودکان بی سرپرست دیگر زندگی می کنند، در خانه ای که شاید عذاب آورترین بخش زندگی در آن، دلسوزی های تهوع آور و غیرقابل تحمل «خانم مورین»، رئیس این یتیم خانه باشد.

آن ها که برای خروج از وایت گیتز با مشکلی مواجه نیستند، یک روز تصمیم می گیرند با کلک از آنجا بگریزند. این فرار پرماجرا و پرخطر، نهایتا به «بلک میدنز» ختم می شود. آن ها در آنجا «چشم بهشتی» و «پدربزرگ» را ملاقات می کنند. اما به راستی چشم بهشتی کیست؟ این پیرمرد عجیب و ترسناک چه نسبتی با چشم بهشتی دارد؟ آیا او واقعا قاتل است؟

«ارین لو»، «ژانویه کار» و «موش گالن» کودکان یتیمی هستند که حتی نام واقعی خود را نمی دانند. آن ها در وایت گیتز همراه با کودکان بی سرپرست دیگر زندگی می کنند، در خانه ای که شاید عذاب آورترین بخش زندگی در آن، دلسوزی های تهوع آور و غیرقابل تحمل «خانم مورین»، رئیس این یتیم خانه باشد.

آن ها که برای خروج از وایت گیتز با مشکلی مواجه نیستند، یک روز تصمیم می گیرند با کلک از آنجا بگریزند. این فرار پرماجرا و پرخطر، نهایتا به «بلک میدنز» ختم می شود. آن ها در آنجا «چشم بهشتی» و «پدربزرگ» را ملاقات می کنند. اما به راستی چشم بهشتی کیست؟ این پیرمرد عجیب و ترسناک چه نسبتی با چشم بهشتی دارد؟ آیا او واقعا قاتل است؟

دیوید آلموند در داستان «چشم بهشتی» به روایت زندگی کودکانی می پردازد که سختی ها و ناملایمات زندگی، روحیه لطیف انسانی را در آن ها کمرنگ و آن ها را پرخاشگر کرده است. کتاب به بیان احساسات چنین کودکانی می پردازد و می تواند با آن ها ارتباط برقرار کند و تا اندازه ای آلام آن ها را تسکین بدهد و در بازگشت آن ها به جامعه کمک کند. مطالعه کتاب برای کودکان و نوجوانانی که یکی از والدین خود را از دست داده اند و یا ضربه روحی سنگینی را تحمل کرده اند و به پرخاشگری یا درون گرایی روی آورده اند، پیشنهاد می شود.دیوید آلموند از نویسندگان برجسته ی ادبیات کودکان است که در سال ٢٠١٠ جایزه ی هانس کریستین اندرسن یا نوبل کوچک را که معتبرترین جایزه ادبی و هنری در حوزه ادبیات کودکان است  دریافت کرد. نخستین کتاب او «اسکلیک و بچه ها» تاثیر بسیاری در روند ادبیات کودک به جا گذاشته است. او  بر این باور است که در نوشتن برای کودکان نباید تاریکی ها و نگرانی ها را حذف کرد، البته او معتقد است که داستان ها باید امیدوارکننده باشند. او همچنین معتقد است که مرزی قطعی میان واقعیت و خیال وجود ندارد.